Ik parkeerde mijn fiets bij een fietsbruggetje waar een ‘oude Vechtarm’ onderdoor stroomde die daar in de Vecht uitkwam. Dit is een ideale plek om ottersporen aan te treffen. En inderdaad, er lagen een paar prachtige verse spraints, en wat zo mooi is van keutels, en van otterkeutels in het bijzonder, je kunt zo mooi zien wat ze gegeten hebben. Daarmee kun je ook ‘het verhaal achter zo’n spoor proberen te ontcijferen’. Ik zag in deze keutel niet alleen schubben en visresten, maar ook de resten van (scharen van) een Amerikaanse rivierkreeft waren nog goed te zien.
‘Wat zoekt u daar, als ik vragen mag?’ Een man stond naast zijn fiets, op het bruggetje en keek nieuwsgierig naar wat ik aan het doen was. Ineens besefte ik dat niet iedereen het vanzelfsprekend vindt, een man op de knieën te zien zitten, en die zit te kijken naar een hoopje modder waarop blijkbaar iets bijzonders ligt!
Ik ben dan ook maar snel even naar hem toegelopen en heb hem proberen uit te leggen dat ik daar een verse keutel en ook pootafdrukken van een otter had gevonden. Maar ook, dat ik daar erg blij van werd en het gaaf vond dat we weer otters in ons land hebben. Ik had niet het idee dat mijn verhaal echt binnen kwam, en dat hij mijn enthousiasme over de otter deelde.
De Vecht is van oorsprong een laagland regenrivier. Begin vorige eeuw is ze helemaal gekanaliseerd, geabnormaliseerd noem ik dat vaak. Tijdens een periode met veel regen wordt het water nog steeds erg snel afgevoerd, waardoor ze vaak snel en relatief kort buiten haar oevers treed.
Het mag ook weer: natuurgebieden en speciale gebieden zijn tegenwoordig aangewezen en aangelegd om als waterretentie te fungeren. Veel natuurwaarden in het Vechtdal profiteren ervan! En het is ook goed voor de grondwaterstand die de laatste decennia behoorlijk gezakt is. ‘Helaas’ was dit jaar het water, zelfs in natuurgebieden, in een paar dagen tijd weer weg en was het peil gezakt ‘tot normale hoogte’.
De man die bij mij stond was daar wel blij mee, bleek uit zijn reactie. Toen ik opmerkte dat het water wel erg snel weer ‘naar zee was afgevoerd’ en helaas het grondwater en de natuur er niet of nauwelijks van hadden geprofiteerd, was namelijk zijn reactie; ‘je kunt wel zien dat je geen boer bent’. ‘Nee dat klopt’, zei ik, ik ben gepensioneerd natuurbeheerder. De man stapte weer op zijn fiets en reed verder.
Ik realiseerde mij weer eens dat we allemaal met onze eigen bril kijken naar de natuur en naar het landschap. Ik ben blij met de huidige ontwikkelingen waarmee rivieren meer ruimte krijgen. Hierdoor kan het grondwater aangevuld worden, en de natuur en de biodiversiteit meer kansen krijgen. Sommige boeren zullen dan even moeten slikken maar uiteindelijk gaat het hier om een algemeen belang en niet om privé-, of sectorale belangen.
Al besef ik dat ik ook nu weer door mijn eigen bril kijk!
