Na de bosbranden en overstromingen van deze zomer is de klimaatverandering niet meer te ontkennen. Het is niet iets waar latere generaties last van gaan krijgen, maar het is nu op dit moment bezig en het raakt ons allemaal.
Naast de klimaatcrisis, worstelen we ook met de stikstof-, biodiversiteits-, en coronacrisis. Niet hetzelfde, maar wel met dezelfde oorzaak: het misbruiken van de planeet en ons hoog verheven voelen boven de natuur, in plaats van te beseffen dat we er onderdeel vanuit maken en deze natuur moeten beschermen. We nemen meer dan we nodig hebben en meer dan de aarde aankan.
Egoïsme viert hoogtij, zoveel mensen vinden hun eigen luxe en hebzucht belangrijker dan het welzijn van de planeet met ál haar bewoners en de generaties na ons.
En dat stemt mij enorm somber, helemaal omdat ik deze houding ook bij medechristenen regelmatig ervaar. Hoe kunnen we zeggen van een Schepper te houden, als we bijdragen aan het misbruik van de schepping? Hoe kunnen we preken over liefde, als er leed en onrecht schuilgaat achter de producten die we consumeren?
Zoals je merkt, zie ik het somber in, maar dat wil niet zeggen dat ik geloof dat er geen hoop meer is. We kunnen samen het tij keren, en dat begint bij jezelf. Leven en consumeren vanuit liefde en bewustzijn. Laten we duidelijk maken aan de mensen die onze God niet kennen, dat we enorm veel liefde voor deze planeet hebben en haar willen koesteren.
Ga vaker de natuur in, en verwonder je over de schoonheid die er absoluut nog te vinden is. En verspreidt die rust en verwondering in je omgeving. Vanuit die liefde voor natuur kunnen we mensen inspireren om mee te strijden tegen de klimaatverandering.
Afgelopen zomer was ik in de Eifel in Duitsland. Het was fantastisch, de natuurervaringen waren overweldigend, ontroerend, maar ook enorm rustgevend. Van de schitterende kleuren van de bosbeekjuffer tot de heldere roep van de zwarte specht: schoonheid in alle opzichten.
En dat wens ik iedereen toe, ook de generaties na mij.
