‘Hebben jullie écht geen auto?’ ‘Zijn jullie nog steeds autoloos?’
Deze vragen worden ons geregeld door oude vrienden en nieuwe kennissen gesteld. En ja, we doen het al sinds onze studie zonder auto. Toen onze drie kinderen nog klein waren, leenden we wel eens een auto voor een vakantie, maar verder deden en doen we alles met openbaar vervoer en fiets. Dat had en heeft allerlei voordelen.
Soms was het even behelpen (een wandelwagen komt niet verder dan het treinportaal), maar overal is een oplossing voor. In de trein kun je rondlopen, (voor)lezen, spelletjes doen en met medereizigers praten, zonder last van wagenziekte of achterbankgevechten. Zodra onze kinderen op de middelbare school zaten, gingen ze met hun dalurenkaart zelfstandig bij de opa’s en oma’s logeren of op de fiets in de regio hun schoolvrienden/innen opzoeken.
Nu ze uitgevlogen zijn, missen we een auto nog minder. Op de fiets ben je elke dag buiten. We hebben net een week in de omgeving gefietst; met 75 kilometer per dag waait je hoofd lekker leeg. Bij Vrienden op de Fiets tref je leuke overnachtingen, en anders is er wel een klein hotelletje. Wat kleren en een mooi boek in je fietstas en gaan, liefst met de wind mee. En zonder schuldgevoel over je CO2– uitstoot!
Het grappige is dat je zonder auto heel andere vanzelfsprekendheden hebt dan autobezitters. Ergens heen gaan wordt creatiever. Een bezoekje aan mensen die 20 km weg wonen, wordt een pauze in een middag buiten zijn. En echt, met OV9292 kun je overal komen! En als je ’s avonds niet meer terug kunt, is er altijd wel een mogelijkheid om betaalbaar te overnachten. Bovendien zie je meer: mooie tuinen, bijzondere gewassen (in Duitsland zagen we velden vol groene asperges) en je maakt contact om de weg te vragen (een paar kilometer omrijden doe je minder snel dan in de auto). Af en toe merken we zelfs dat mensen jaloers zijn op iets wat we níet hebben.
Wat heeft dit alles nu met geloof te maken? De schepping is Gods cadeau aan ons; we hebben die in bruikleen. Maar we begrijpen steeds beter hoeveel schade we aanrichten met onze hoge levensstandaard. Wat is het dan mooi om te weten dat wij de aarde niet hoeven te redden; dat zal God doen. Maar we dragen wel verantwoordelijkheid voor ons vervoer, energiegebruik, schoonmaakmiddelen, eetgewoonten en noem maar op.
Milieuvriendelijk proberen te leven, prikt de noodzaak door van het meehobbelen in een consumptiemaatschappij en blijkt niet eens een zware last. Het is ook een bron van ontspanning en creativiteit. Dat merken wij op reis!
